کودکان مهم ترین بخش جامعه را تشکیل می دهند و توجه به آنان از اهمیت و حساسیت بالایی برخوردار است.
اولین و اصلی ترین نیاز هر کودک نیاز به غذا و سرپناه است که مسئولیت رفع آن بر عهده والدین کودک قرار دارد چرا که خود کودک نمی تواند از عهده این کار بر آمده و برای ادامه حیات خویش به این حمایت از سوی والدین کاملا نیازمند است.تربیت و آموزش نیز از دیگر نیازهای اساسی کودکان محسوب می شود و هیچ دلیل یا مانعی برای محرومیت کودکان از تحصیل و آموزش به هیچ وجه قابل قبول نیست.
یادگیری مهارت های اجتماعی از دیگر نیازهای کودکان است. فعالیت در جامعه به عنوان عضوی از آن، هم چنین ارتباط با سایر افراد اعم از خانواده و جامعه، مستلزم یادگیری برخی قواعد، اصول و مهارت هاست تا فرد بتواند در جامعه پذیرفته و مطابق با هنجارهای آن به حیات فردی و اجتماعی خود ادامه دهد. والدین در آموزش این مهارت ها به کودکان نقش بسزایی ایفا می نمایند. یکی از این مهارت ها، آموزش قوانین و محدودیت های اجتماعی است که طی آن فرد از کودکی می آموزد جهت رفاه و امنیت فردی و اجتماعی باید از این قوانین پیروی نماید.
اما گاهی این قوانین برای همه افراد یکسان نیست. انسان ها از بدو تولد عضویت در دو گروه را تجربه می‌کنند، گروه اولیه و گروه ثانویه. گروه اولیه شامل افراد درجه یک یعنی خانواده، دوستان و .. را شامل می‌شود و نوع ارتباطات شخصی و نزدیک است. گروه ثانویه به افراد درجه دو یعنی همکار، همکلاسی و … را در بر می‌گیرد که نوع ارتباطات غیر شخصی و رسمی است. فرآیند اجتماعی شدن هر فرد به طور طبیعی از گروه اولیه شروع می‌شود و در گروه ثانویه تکمیل می‌شود و سپس وارد اجتماع می‌شوند. اما برای کودکان‌کار و در معرض آسیب این فرایند کمی متفاوت است. برای این کودکان، طبق آمار و گزارشات گروه اولیه به نحوه مطلوب کارکرد خود را انجام نداده و در انتقال مفاهیم اولیه زیستی به کودک، عاجز است. در نتیجه یک نقصان آموزشی رخ داده و اینجاست که نقش صبح رویش به عنوان یکی از زیرشاخه‌های گروه ثانویه عنوان می‌شود. در بسیاری از موارد با آموزش‌های نرم و سخت سعی می کند تا خلا گروه اولیه را جبران کرده و آموزش‌های لازم را به کودکان انتقال دهد.
