جای ماهی دریاست

با جهانشان هم‌زندگی شدیم و جشن‌ها را یکی‌یکی پشت هم گذاشتیم تا دیوارها را برداریم. دیروز تمام بازیگران صحنه جشنِ ده‌سالگی مدرسه، بچه‌ها بودند. هر کدام که روی سن می‌رفتند، رویاهایشان را نمایش می‌دادند؛ یکی ایستاده و استوار، پشت به سن و تماشاچی‌ها، توپ را بی‌وقفه به هوا پرتاب می‌کرد و روی پایش می‌غلتاند، دیگری از ژرفای حنجره‌اش آهنگ می‌نواخت، دخترانی به شاهنامه برگشته بودند و سوگ سیاوش را نمایش می‌دادند، آن‌هایی که هوش ریاضی و فنی داشتند، سنگینی فکرشان را با بطری آب روی سبُکی سازه‌های ماکارونی گذاشته بودند تا چهره تمرکزشان را نشانمان بدهند، آن‌هایی که سال‌ها از تحصیل بازمانده بودند، از حس پذیرفته‌شدنشان در صبح‌رویش و بازیابی هویتشان گفتند.

جشن دیروز به افتخار کودکان برگزار شده بود، اما آن‌ها خودشان نقش اول و مکمل جشن ده‌سالگی مدرسه را بازی کردند؛ مثل همه وقت‌های دیگری که بازیگر محوری زندگی خود و خانواده‌هایشان‌ بودند. آن‌ها بار شیرین سرگرم‌کردن دوستانشان و ما را بردوش کشیدند.

هر کدام از زیبایی‌های جشن آن‌قدر بزرگ است که خودش موضوع یک جستار خواهد شد و عنوانش در این مجال کوتاه آن را شهید خواهد کرد، مثلا در مسابقه استعدادسنجی که چهارنفر از یارهای مدرسه داورش بودند، توانایی‌هایی چون ورزش‌های رزمی، آمادگی بالای جسمانی، ژیمناستیک و هماهنگی بدنی در کار تیمی‌شان را دیدیم.